WIEK TWOJEJ DUSZY

DUSZE STARE

Dusze stare poznały już świat i zasady w nim rządzące, dlatego też często są zmęczone i przytłoczone byciem na ziemi.

Zazwyczaj są one osamotnione i nierozumiane.

Wynika to przede wszystkim z tego, że ich specyfika bycia i podejścia do życiowych spraw jest tak odmienna od życiowej codzienności, iż nie znajduje zrozumienia wśród ludzi.

Stare Dusze często poruszają w rozmowach  tematy głęboko egzystencjonalne, a ich wnikliwe wnioski co do ludzkich aspektów życia są dla większości ludzi prawdą z innej bajki.

Ich wypowiedzi skierowane do drugiego człowieka, często odkrywają w nim prawdę, na którą on sam nie jest jeszcze gotów.

Młodsze Dusze ogrodzone są całą gamą wyparć i blokad, których na tą chwilę nie chcą widzieć, a tym bardziej zmieniać.

Z tego powodu Dusze Stare zazwyczaj żyją w osamotnieniu lub w nielicznym swym „starym” towarzystwie, choć nie stronią od ludzi, gdyż dobrze wiedzą, iż wspólne bycie leży w naszej najgłębszej naturze.

Stare Dusze czują przynależność ludzi do siebie.

Subtelną częścią swej mądrości starają się wypowiadaną prawdą nie ranić, nie osłabiać, ani nie oceniać innych ludzi.

Często delikatnym słowem kierują uwagę w odpowiednią stronę i jednocześnie troskliwie otaczają swym byciem niczym anioł wielkimi skrzydłami.

Stare Dusze mają intuicyjne wyczucie sytuacji.

Emanują głębokim wewnętrznym spokojem, który dotyka każdego w ich otoczeniu.

Potrafią spojrzeć na sytuację z lotu ptaka, jednocześnie unosząc się ponad emocjonalne zabarwienie każdej sytuacji.

Potrafią w przejrzysty sposób ukazać chaotyczną dla kogoś sytuację i tkwiące w niej haczyki oraz iluzje, oczywiście, jeżeli tylko druga osoba ma chęć i gotowość na wysłuchanie tych słów.

Świat atrakcji, gadżetów i błyskotek materialnych nie robi na nich wrażenia.

W ogóle cały dorobek materialny nie jest dla nich istotny, czasem do tego stopnia, iż doprowadzają do sporych zaległości finansowych, gdyż bardziej absorbują je inne działania, aniżeli praca od-do na etacie.

Stare Dusze często mają oryginalne pomysły i działają w sposób niekonwencjonalny.

Ich uwaga skoncentrowana jest przede wszystkim na rozwój duchowy.

Praca i cała reszta ograniczone są do niezbędnego minimum, po to, by dzięki nim mogły realizować się duchowo.

Jeżeli jednak stare Dusze aktywnie ukierunkują swoje działania, każdy ich projekt, czy praca będą z góry skazane na sukces.

Jedyną tutaj przeszkodą dla starych Dusz jest lenistwo i ich uwaga skierowana w inną stronę.

Dusze te zazwyczaj mają różnorodne umiejętności, które pozwoliłyby im odnaleźć się w niemalże  każdej pracy, wybierają one jednak takie zajęcie, w którym będą mogły zrealizować swój wewnętrzny potencjał.

Często są to prace z zakresu poradnictwa, doradztwa, pracy z ciałem, nauczania, rękodzieła, czy ogrodnictwa.

Dusze te bardzo często kierują swoje działania w stronę sztuki i filozofii.

Stare Dusze patrzą na świat poprzez pryzmat wartości.

To, co najbardziej wartościowe ma dla nich najważniejsze znaczenie.

Jest to jednak często mało spójne z ziemskim życiem, gdzie pewne nakazy, zakazy i kierunki są sprawami dużej wagi.

Jest to całkowicie poza obrębem pojmowania starej Duszy, by to zrozumieć, potrzebuje ona spojrzeć na świat z poziomu dziecka, gdyż z jej  perspektywy takie sprawy nie mają żadnej wagi.

W kontekście filozofii i religii stare Dusze mają jasno sprecyzowaną drogę.

Głównym dla nich torem jest to, co złączone jest z głosem serca i miłością bezwarunkową.

Podróżując po świecie przez liczne wcielenia, doskonale poznały wszelkie religie, jednak teraz ich dodatkowe ukwiecenia, nawiasem mówiąc dodane przez Dusze młode, są dla nich całkowicie zbędne.

Stare Dusze mogą mieć sentyment do pewnych religii, czy  filozofii jest on jednak pozostałością wcześniejszych wcieleń.

Starym Duszom trudno jest odnaleźć się w dzisiejszym świecie, którego codzienne wartości są tak bardzo dalekie od tego, co im w sercu gra.

Znieczulica, codzienny pęd, plastikowe skarby, nieustanny wyścig oraz obojętność na drugiego człowieka i dobro natury, godzi w serce Starej Duszy, w takim świecie czuje się ona niezwykle zagubiona.

Dla Starej Duszy bardzo ważne jest by żyła ona w zgodzie ze sobą, ze swoimi wartościami, uczuciami i mądrościami.

Jeżeli Dusze te nie są wierne sobie, umierają wewnętrznie.

Dlatego bardzo ważne jest, by pielęgnowały nieustannie kontakt z samą sobą, ufały swej intuicji i były wierne sobie.

To, co buduje stare Dusze, to miłość i czuła troska względem siebie, wówczas Dusze te rozkwitają, mają zaufanie do siebie i do swej drogi, nie błądzą.

Stare Dusze bardzo często za życia doświadczają swej “ubogości” emocjonalnej, życia w standardach finansowych, a nawet ubóstwie, braku prestiżowej posady, czy statusu społecznego.

Dzieje się tak dlatego, iż w bardzo licznych wcześniejszych inkarnacjach scentralizowały już te lekcje.

Doświadczenie nauczyło je, iż ani wysokie stanowisko, bogactwa materialne, obfite konto bankowe, ani bujność emocjonalna nie są skarbami Duszy.

Są to czynniki, które rozpraszają i odwracają od drogi ukierunkowanej na rozwój duchowy.

Starej Duszy nie są już zatem potrzebne, ich osobowość może się jednak o nie upominać.

Pisząc o „ubogości” emocjonalnej, mam na myśli sytuacje, gdy w trudnej, bolesnej sytuacji Dusze młodsze przeżywają, cierpią, opłakują, czują ból, a Dusze stare mimo odczuwania współczucia nie wchodzą w te emocje.

Może to wyglądać tak, że emanujący wówczas spokój ze Starych Dusz jest znieczulicą, czy zobojętnieniem.

Nie jest tak jednak, po prostu stare Dusze widzą i czują sytuację z szerszej perspektywy i nie przywiązują się tak bardzo do tego, co jest chwilowe.

Patrzą głębiej i dalej.

Czasem Dusze te mogą być przez to odrzucane i same mogą się czuć dziwnie znieczulone, nie jest  to jednak nic tego wymiaru, jest to po prostu ich dojrzalszy wgląd w istotę życia.

Dobrze odżywiona pokarmem duchowym stara Dusza w naturalny sposób żyje w dobrobycie i cieple bliskich jej osób. J

Jeżeli stara Dusza z miłością podąża swą drogą, życie nie stawia jej przeszkód pod nogami.

Spotkania Dusz

Trudnymi dla starych, ale i dla młodych Dusz, są ich wzajemne spotkania.

W znacznej większości przypadków nie jest możliwa szczera, życzliwa, bliska i długotrwała relacja między nimi.

Dusze te zazwyczaj spotykają się, by dać sobie wzajemnie szlify i lekcje.

Stara Dusza niewątpliwe uczy się niezwykle wymagającej sztuki subtelnego i trafnego przekazywania spostrzeżeń Duszom znacznie od niej młodszym.

Jest to nie lada wyzwanie, by uzmysłowić młodej Duszy błąd w rozumowaniu, czy postępowaniu, gdyż ta zazwyczaj przekonana jest o swej przebojowości, a często wręcz nieomylności.

Dodatkowo nie jest jeszcze gotowa na pewne prawdy, więc jej system zabezpieczeń skutecznie je wypiera, odrzucając niejednokrotnie w dość mało uprzejmy sposób i prawdy i samą osobę o starej Duszy.

Młoda Dusza niewątpliwie może wiele nauczyć się od Duszy starej, niestety jednak rzadko kiedy ma na to otwartość.

Z kolei Dusza stara, nie umie żyć w zgodzie z zaślepionymi prawami Dusz młodych.

Z tych właśnie powodów spotkania ich nie należą do łatwych.

Jaki jest cel przebywania na ziemi starych Dusz?

– Stare Dusze inkarnują na ziemi przede wszystkim, by scalić i dopełnić wszystkie doświadczenia swych licznych poprzednich wcieleń.

– Ich zadaniem jest również ostateczne puszczenie wszelkiej przynależności do materii ziemskiej.

– Wyzwaniem dla starych Dusz jest także przyjęcie swej mądrości i odmienności od ludzi i dzisiejszego świata. Pełna akceptacja swych darów, swego ciała i życie w sposób taki, by mogły one w pełni swych barw objawić się światu, a przy tym, by stara Dusza cieszyła się dzięki nim bogactwem i możliwościami życia.

– Swym głębokim spojrzeniem na sens życia uczą młodsze od siebie Dusze patrzeć na siebie i świat inaczej, są swego rodzaju przewodnikami, opiekunami i drogowskazami.

– Stare Dusze inkarnują w różnych miejscach na świcie, by wspierać i chronić życie, są zdolne do miłości bezinteresownej, dzięki czemu działają nieustannie na rzecz innych ludzi, zwierzą i przyrody.

– Tam, gdzie są stare Dusze, nie ma nadużycia, przemocy, manipulacji, czy wyzysku, nie dzieje się krzywda. Miasto, kraj, świat pełny takich Dusz byłby pokojowo i życzliwie nastawiony do reszty życia.

Świat, by mógł się rozwijać i kierować w stronę szacunku do wszelkiego życia, potrzebuje starych Dusz.

Młode Dusze potrzebują ich również.

Stare Dusze z kolei potrzebują młodszych od siebie Dusz, by scalać i w pełni zintegrować całość swoich doświadczeń.

Wszyscy jesteśmy sobie potrzebni. Wszyscy jesteśmy wielką całością dzielącą jeden, wielki oddech Istnienia.

Przyjmijmy zatem, z pełną akceptacją punkt rozwoju, w którym jesteśmy i świadomie nim żyjmy, pozostając otwarci na wszelkie doznania i lekcje.

Wspierajmy się wzajemnie i nie poddawajmy na swej drodze.